W ramach odbywającego się pleneru malarskiego w naszej przepięknej okolicy, uczniowie ze szkoły w Kaszczorze i Mochach mieli możliwość uczestniczenia w warsztatach plastycznych. Przez 4 dni, podzieleni na kilka grup wiekowych zgłębiali tajniki malowania. Lepili z gliny, malowali na szkle i na płótnie, uczyli się zasad kompozycji, planowania pracy na płaszczyźnie. Mieli możliwość zapoznać się z różnymi technikami plastycznymi, min. z niezwykle trudną sztuką malowania na jedwabiu. Prace małych artystów wystawione zostały na wystawie poplenerowej w dawnym zborze ewangelickim 28 kwietnia. Wkrótce przyozdobią szkolne wnętrza. Mamy nadzieję, że wiele dzieci rozwinie skrzydła w tej dziedzinie sztuki. Talenty są – tak uczniów ocenili artyści, teraz wystarczy tylko malować …i malować!
GMINNY KONKURS RECYTATORSKI – KWIECIEŃ 2012
27.04.2012
27 kwietnia odbył się Gminny Konkurs Recytatorski klas I – IV. Z wielką radością możemy pochwalić się laureatami w każdej z kategorii wiekowej, którzy reprezentować będą naszą szkołę na etapie powiatowym już w maju.
w kategorii klas I – I miejsce zajęła Weronika Walkowiak
w kategorii klas II – III miejsce zajął Dominik Wolniczak
w kategorii klas III – II miejsce otrzymała Natalia Daleka
w kategorii klas IV – II miejsce uzyskała Katarzyna Jon
Gratulujemy i życzymy powodzenia w dalszej recytacji!
27.04.2012
Dziś w naszej szkole świętowaliśmy. Uczciliśmy patrona naszej szkoły Marcina Rożka, wspomnieliśmy I rocznicę beatyfikacji Jana Pawła II, a także pamiętaliśmy o pierwszej polskiej konstytucji. Montaż słowno-muzyczny przygotowali uczniowie klasy V i VI pod okiem Pani Katarzyny Bura i Pana Piotra Kamińskiego. Były wiersze, wspomnienia i piosenki, a także prezentacje multimedialne. Na zakończenie delegacja uczniów złożyła kwiaty przy obeliskach ku czci Marcina Rożka i Jana Pawła II.
Turniej BRD
27.04.2012
W piątek, 27 kwietnia w Gimnazjum w Kębłowie, uczniowie naszej szkoły brali dział w Powiatowych Eliminacjach Ogólnopolskiego Turnieju Bezpieczeństwa w Ruchu Drogowym. Do rywalizacji stanęli przedstawiciele 7 szkół podstawowych, 7 gimnazjów oraz 2 szkół ponadgimnazjalnych.
W pierwszym etapie sprawdzono wiedzę dotyczącą znajomości przepisów ruchu drogowego. Uczniowie otrzymali test składający się z 25 pytań. Wachlarz pytań był szeroki i do poprawnego rozwiązania testu niezbędna była gruntowna wiedza z zakresu prawa o ruchu drogowym.
W drugim etapie konkursu drużyny musiały bezbłędnie pokonać tor przeszkód złożony ze slalomu, równoważni, „tarki” i „łezki”. Konkurencje te jak się okazało nie należały do najłatwiejszych o czym świadczyć może to, że nikomu nie udała się sztuka zachowania czystego konta po stronie popełnionych błędów.
Sędziami podczas turnieju byli funkcjonariusze Referatu Ruchu Drogowego Komendy Powiatowej Policji w Wolsztynie wspomagani przez przedstawiciela straży pożarnej. Czuwali oni nad prawidłowym przebiegiem całości, ale również udzielali cennych wskazówek uczestnikom turnieju. Całemu przedsięwzięciu towarzyszył świetny nastrój wśród uczestników, nie zabrakło również ducha rywalizacji, a było o co walczyć.
Drużyna naszej Szkoły Podstawowej w składzie: Miłosz Diakowski, Franciszek Nowak i Jakub Drajerski zajęła III miejsce przegrywając kilkoma punktami w walce o II pozycję, gimnazjalistom zabrakło tym razem szczęścia, ale wszystkim gratulujemy.
Wszystkich miłośników pleneru malarskiego serdecznie zapraszamy do uczestnictwa a oto link.
W „Tekach edukacyjnych IPN” nauczyciele i uczniowie znajdą źródła historyczne oraz materiały dydaktyczne dotyczące najnowszej historii Polski (1939–1989). Są one odpowiedzią na prośby nauczycieli o pomoce dydaktyczne umożliwiające przybliżenie uczniom wszystkich, zwłaszcza najtrudniejszych i kontrowersyjnych, tematów z historii Polski w tym okresie.
Historia Polski najżywiej przypomina losy statku niemal bez przerwy miotanego wrogimi wichrami po falach śmiertelnie wzburzonych, a cmentarze, zabytki są dla nas tym, czym kotwice mocno zaczepione u dna dziejów i chroniące nawę narodu przed zapędzeniem na skały czy mielizny, o które by się rozbiła i zatonęła. Kotwice naszej pamięci...”
Zachęcam wszystkich do odwiedzenia tych stron .
Robert Szwed źródło; strony Instytutu Pamięci Narodowej i Rady Ochrony Pamięc i Walk i Męczeństwa.
72. rocznica Zbrodni Katyńskiej.
WIELKOPOLSKI KURATOR OŚWIATY
ul. Kościuszki 93
61-716 Poznań
WKWiO.0344.103.2012
Poznań, 28 marca 2012 r.
Szanowni Państwo
Dyrektorzy i Nauczyciele
szkół i placówek
województwa wielkopolskiego
Zbliża się72. rocznica Zbrodni Katyńskiej. Sejm Rzeczpospolitej Polskiej ustanowił 13 kwietnia Dniem Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej. W tym czasie oddajemy hołd wszystkim zamordowanym i prześladowanym przez sowiecki totalitaryzm: w Katyniu, Charkowie, Miednoje; wywiezionym na Syberię, w stepy Kazachstanu i inne miejsca zesłania.
Zachęcam Państwa do udziału, wraz z uczniami i pocztami sztandarowymi, w okolicznościowych uroczystościach lokalnych poświęconych pamięci bohaterów.
Uroczystości w Poznaniu – organizowane przez Marszałka Województwa Wielkopolskiego – rozpoczną się 13 kwietnia br. o godzinie 11.40 zbiórką pocztów sztandarowych na dziedzińcu Kościoła Ojców Dominikanów w Poznaniu przy ul. Kościuszki 99 - poczty wchodzą do kościoła o godz. 11.50. O godz. 12.00 rozpocznie się okolicznościowa msza św. w kościele oo. dominikanów, po której nastąpi przemarsz pod pomnik Pamięci Ofiar Katynia i Sybiru.
wz. Wielkopolskiego Kuratora Oświaty
Hanna Rajcic-Mergler
Wicekurator Oświaty
Życzenia Wielkanocne
Wszystkim Uczniom, ich Rodzicom, Nauczycielom i Pracownikom Oświaty życzę pogodnych i spokojnych Świąt Wielkanocnych w wiosennej, rodzinnej i serdecznej atmosferze.
Niech ten świąteczny czas będzie dla wszystkich momentem wyciszenia, wypoczynku i radości.
A że tegoroczne zachowanie natury jakby zaprzeczało jedności planu Bożego i planu natury? A może nawet nie zaprzeczało? Może to jakiś znak? Może wiosna, „wielmożna Boża wysłanniczka”, jeśli nazwiemy ją po reymontowsku, chciała coś człowiekowi przekazać? Może to był protest wobec nie zawsze właściwego naszego zachowania nawet podczas „największych świąt w całym roku”? Może sami powodujemy pęknięcie harmonii, jaka powinna łączyć plan Boga, natury i człowieka?
Jak odrodzić pękniętą harmonię? Na czym polega Jedyna nadzieja według ks.Jana Twardowskiego:
Zwykle na Wielkanoc składamy sobie życzenia. Ileż jest w nich ludzkiej nadziei.
Pomyślmy: pierwsza Wielkanoc na świecie miała miejsce wtedy, kiedy nie spełniło się bardzo wiele ludzkich życzeń, obliczeń i przewidywań.
Wszystkie zawiedzione wtedy ludzkie nadzieje można by po kolei poustawiać jak zapadnięte, niewyrośnięte albo przypalone mazurki.
Zawiedzione nadzieje tłumu, który krzyczał: „Ukrzyżuj Go!” Ludzie ci pragnęli, aby Jezus dalej mnożył chleb, karmił darmo na pustyni i nie na pustyni. Zawiedli się. Nie czynił już cudów.
Zawiedzione nadzieje Piłata, któremu nie udało się wciągnąć Jezusa w dyskusję filozoficzną na temat prawdy.
Zawiedzione nadzieje Heroda, który cieszył się, że kiedy Jezus stanie przed nim, na jego oczach spełni cud.
Zawiedzione nadzieje Judasza, który chciał, aby Jezus był potężnym protektorem, a jemu samemu dał dobrą posadę. Tymczasem Jezus mówił o ubóstwie.
Zawiedzione nadzieje Apostołów, którzy byli przekonani, że Jezus wszystkim da stanowiska, będzie Mesjaszem, wodzem, który pokona Rzymian (...)
Zawiedzione nadzieje faryzeuszów, którzy myśleli, że Jezus na procesie powie wreszcie, że nie jest Synem Bożym.
Tymczasem Jezus odrzuca kamień i pokazuje, że jedyną nadzieją jest On sam.
Mówimy, że Jezus jest Miłością. Wielkanoc pokazuje, że Jezus jest przede wszystkim Nadzieją. Zawiodą ludzkie nadzieje, obliczenia, rachuby i kalkulacje, które nieraz zabawnie chodzą na cienkich nóżkach jak małe wielkanocne kurczaki. Jedynie Chrystus po swojemu wszystko obliczył i przemyślał.
Naszym największym życzeniem powinno być jedno: aby więcej liczyć na samego Jezusa, który jest naszą jedyną nadzieją, zwłaszcza wtedy, kiedy nie udają się ludzkie życzenia.
I, już zupełnie na zakończenie, Życzenia dla wszystkich, z którymi niech się ponownie zwróci do nas bardzo lubiany i szanowany przez wielu ks. Jan Twardowski:
Na Wielkanoc chciałbym złożyć krótkie życzenia wierzącym i niewierzącym.
Czego nam, wierzącym, dzisiaj życzyć? Chyba tego, żebyśmy stawiając sobie czasem pytania: po co się urodziłem? po co żyję? dlaczego ucieka mi doczesne szczęście? dlaczego cierpię? dlaczego umieram? – stale przypominali sobie Jezusa zmartwychwstałego, który jako człowiek przebył ludzkie życie, cierpienia, straszną śmierć i w cierpieniach, kłopotach życiowych przedarł się do Pana Boga i do Niego przeniósł nasze człowieczeństwo. Żebyśmy nie patrzyli na nasze kłopoty, cierpienia, śmierć jak na nieszczęście, ale jak na przedzieranie się do Boga. Jest to w życiu takie trudne, trudniejsze od wspinaczki na górę.
Niewierzącym życzyłbym, aby postawili sobie pytanie: a jeśli jest prawdą, że Jezus zmartwychwstał, to jak będę wyglądał ze swoją niemądrą niewiarą?
LAUREACI KONKURSU PLASTYCZNEGO DLA PRZEDSZKOLAKÓW,UCZNIÓW SZKÓŁ PODSTAWOWYCH I GIMNAZJALNYCH Z POWIATU WOLSZTYŃSKIEGO pt.: “POWIEW WIOSNY” Wolsztyn 26.03.2012r.
Na konkurs dostarczono 497 prace z 26 placówek. z kat. I (dzieci do lat 6) 122 prace, z kat.II ( uczniowie kl.I - III) 252prace , z kat.III (kl.IV - VI) 90 prac oraz 34 prace z kat.III (gimnazjaliści)
NAGRODZONO:
kategoria I I miejsce - Michał Ambroż (lat 4) Przedszkole nr3 w Wolsztynie II miejsce - Jakub Lachowicz (lat 6 ) Akademia Malucha - Niepubliczne Przedszkole w Komorowie wyróżnienie - Martyna Tomaszewska (lat 5) Przedszkole nr3 w Wolsztynie wyróżnienie - Aleksandra Kostrzewa (lat 6) Sz.P. w Karpicku wyróżnienie - Klaudia Wojciechowska (lat 6) Z.S.P. w Kębłowie
kategoria II I miejsce -Dominik Wolniczak (kl.II; Sz.P. w Kaszczorze) II miejsce - Laura Gryca (kl.II; Sz.P. w Kaszczorze) III miejsce - Aleksandra Walkowiak (kl.I ; Sz.P. w Kębłowie) wyróżnienie - Damian Woźniak (kl.I; Sz.P. w Tłokach) wyróżnienie - Marysia Ambroż (kl.Ia; Sz.P. Nr 5 w Wolsztynie) wyróżnienie - Zuzanna Rutkowska (kl.II; Sz.P. w Tłokach) wyróżnienie - Karolina Kotlarska (Z.S.P. w Kębłowie) wyróżnienie - Pola Guzik (kl.I ; Sz.P. w Kaszczorze)
kategoria III I miejsce -Zofia Kocąka (lat 11; Centrum Edukacji Art. Mega w Wolsztynie) wyróżnienie - Michał Wojciechowski (kl.IV; Sz.P. w Biskupicach) wyróżnienie - Maria Stachowiak (kl.V; Sz.P. w Kaszczorze)
kategoria IV I miejsce - Dariusz Kuśnierz ( lat.17; Gimnazjum Specjalne nr4 w Wolsztynie) wyróżnienie - Korneliusz Młynkowiak (kl.Ie; Gimnazjum nr2 w Wolsztynie) wyróżnienie - Agata Jankowiak (kl.Id) Gimnazjum nr2 w Wolsztynie)
TEATR JEDNEGO AKTORA
29.02.2012
W ostatni dzień lutego uczniowie klas I – III mieli możliwość obejrzenia spektaklu pt: „Przygody Jeża spod miasta Zgierza”. Dzieci z zaciekawieniem oglądały barwną scenografię i umiejętności aktorskie pani Ewy Zielińskiej. Miały także możliwość obejrzenia z bliska wykorzystanych rekwizytów. Po przedstawieniu wzięły udział w warsztatach teatralnych. Celem zajęć była nauka wejścia w rolę i współprzeżywanie radości i smutków tytułowego Jeża. Udział w zajęciach przypomniał dzieciom, jak ważna dla każdego powinna być rodzina i pielęgnowanie wzajemnych relacji… Dziękujemy za miłe spotkanie!
(zdjęcia ze spotkania w fotogalerii)
Popołudnie z kolędą
29.01.2012
Szybko minął piękny czas z choinką i kolędami. W ostatnią niedzielę braliśmy udział w koncercie zorganizowanym przez Stowarzyszenie Razem, w czasie którego zabrzmiały starsze i nowe kolędy w wykonaniu dziewcząt z naszej szkoły, chóru męskiego im. Karola Kurpińskiego z Włoszakowic oraz chóru mieszanego Cantate Deo ze Sławy. Koncert przeplatany był wierszami recytowanymi przez pana Stanisława Kruka wywodzącego się z Kaszczoru, a całość poprowadziła pani Katarzyna Grzesik.
Niech żyje bal
26.01.2012
Dzisiaj odbył się bal karnawałowy klas I - III. Były tańce, konkursy i różne karwałowe stroje. Jak się bawiliśmy możecie zobaczyć w galerii foto.
Zapraszamy na Koncert Kolęd
24.01.2012
Laureaci Konkursu Wiedzy o Ziemi Przemęckiej
24.01.2012
24 stycznia 2012 r. na sesji Rady Gminy Przemęt odbyła się uroczystość rozstrzygnięcie IV Gminnego Konkursu Wiedzy Historycznej „Osiem wieków Ziemi Przemęckiej – bliżej historii, kultury i przyrody". Nagrody najlepszym uczniom wręczyli Pan Mariusz Silski – Zastępca Wójta Gminy Przemęt, Pan Jerzy Dominiak – Przewodniczący Rady Gminy Przemęt oraz Pan Maciej Ratajczak – Dyrektor Gminnego Ośrodka Kultury w Przemęcie.
- W konkursie uczestniczyli uczniowie szkół podstawowych i gimnazjów z Przemęcie, Mochach, Kaszczoru, Bucza, Starkowa i Biskupicach. - mówi Maciej Ratajczak. - Podczas konkursu uczniowie pisali test składający się z kilkudziesięciu pytań – ponad 40 pytań, które dotyczyły historii Ziemi Przemęckiej i w tym roku ze względu na 360-lecie budowy kościoła farnego w Przemęcie, także historii tej budowli. Organizatorzy nie ukrywają, że konkurs historyczny jest jednym z trudniejszych, gdyż wymaga opanowania rozległego materiału i to w dodatku materiału, który z każdym rokiem się rozszerza dzięki poznawaniu nowych faktów z historii Ziemi Przemęckiej.
Wyniki konkursu:
Szkoły podstawowe
1. Maria Stachowiak, SP Kaszczor
2. Łukasz Wolniczak, SP Kaszczor,
3. Julia Seidel, SP Mochy
Całej Ferajnie szkolnej, Mamusiom, Tatusiom, Przyjaciołom Naszej Szkoły
moc świątecznych życzeń no i świąteczna melodia.
Życzą Belfry. Do zobaczenia za rok.
Życzenia Uczniów
Pozdrawiam wszystkich i dziękuję za życzenia a oto Moje Kochani Życzenia.
ANIOŁOWIE SIĘ RADUJĄ, POD NIEBIOSY WYŚPIEWUJĄ:
GLORIA, GLORIA, GLORIA IN EXELSIS DEO!
Droga Dyrekcjo Nauczyciele, Rada Rodziców i wszyscy Uczniowie.
Bóg, w Swojej odwiecznej Miłości do człowieka, po raz kolejny przypomina znak EMMANUELA.
Pragnie, byśmy Go na nowo przyjęli do siebie tak, jak Maryja i Józef. Powtarza do każdego z nas przez Anioła Pocieszenia – „Nie bój się”!
W tę Noc Betlejemską dzieląc się opłatkiem z każdym z Was pragnę wspomnieć słowa wieszcza Cypriana Kamila Norwida: "Jest w moim kraju zwyczaj, że w dzień wigilijny przy wzejściu pierwszej gwiazdy wieczornej na niebie, ludzie gniazda wspólnego łamią chleb biblijny najtkliwsze przekazując uczucia w tym chlebie".
Niech ogarnie Was uczucie radości, miłości i szczęścia rozlewając się obfitością łask, które niech Nowonarodzone Dziecię Boże wniesie w życie Wasze i Waszych Rodzin.
Niech składany pokłon u żłóbka wprowadzi w Was poczucie bezpieczeństwa i pokoju w Nowym 2012 roku
dając siłę realizacji Marzeń, o które warto walczyć;
Radości, którymi warto się dzielić;
Przyjaciół, z którymi warto być
i Nadziei bez której nie da się żyć.
Opromienionych miłością Bożej Dzieciny Świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku.
Życzą: Martyna Michalewicz Anna Maćkowiak
To właśnie tego wieczoru, gdy wiatr zimnym śniegiem dmucha - w serca złamane i smutne, cicha wstępuje otucha. To właśnie tego wieczoru, od bardzo wielu już wieków, pod dachem tkliwej kolędy, Bóg się rodzi w człowieku. Radosnych i pogodnych Świąt Bożego Narodzenia oraz Szczęśliwego Nowego Roku
życzy Klaudia Machoy
Jak obyczaj każe stary,
według ojców naszych wiary,
chcemy złożyć Wam życzenia,
z dniem Bożego Narodzenia.
Niech ta Gwiazdka Betlejemska,
która wschodzi tuż po zmroku,
da Wam szczęście i pomyślność,
w nadchodzącym Nowy Roku.
Życzy: Alicja Jon
Bóg, w Swojej odwiecznej Miłości do człowieka, po raz kolejny przypomina znak EMMANUELA.
Pragnie, byśmy Go na nowo przyjęli do siebie tak, jak Maryja i Józef. Powtarza do każdego z nas przez Anioła Pocieszenia – „Nie bój się”! W tę Noc Betlejemską dzieląc się opłatkiem z każdym z Was pragnę wspomnieć słowa wieszcza Cypriana Kamila Norwida: "Jest w moim kraju zwyczaj, że w dzień wigilijny przy wzejściu pierwszej gwiazdy wieczornej na niebie, ludzie gniazda wspólnego łamią chleb biblijny najtkliwsze przekazując uczucia w tym chlebie".
Niech ogarnie Was uczucie radości, miłości i szczęścia rozlewając się obfitością łask, które niech Nowonarodzone Dziecię Boże wniesie w życie Wasze i Waszych Rodzin.
Niech składany pokłon u żłóbka wprowadzi w Was poczucie bezpieczeństwa i pokoju w Nowym 2012 roku dając siłę realizacji Marzeń, o które warto walczyć;
Radości, którymi warto się dzielić;. Przyjaciół, z którymi warto być i Nadziei bez której nie da się żyć.
Angelika Malcher
Aby Święta Aby były wyjątkowymi dniami w roku,
by choinka w każdych oczach zalśniła blaskiem,
By kolacja wigilijna wniosła w serca spokój
a radość pojawiała się z każdym nowym brzaskiem.
By prezenty ucieszyły każde smutne oczy,
by spokojna przerwa ukoiła złość
By Sylwester zapewnił szampańską zabawę,
a kolędowych śpiewów nie było dość! Konrad Janusz
Dzisiaj w Betlejem, dzisiaj w Betlejem…
Radośnie kolędę śpiewając,
przesyłam świątecznie życzenia.
Niech ów magiczny czas Świąt przyniesie Tobie i Twoim Bliskim
chwile rodzinnej radości oraz odpoczynku.
WSZYSTKIEGO BOŻONARODZENIOWEGO.
Maciej Król
Życzę wszystkiego najlepszego i bogatego Gwiazdora z okazji świąt Bożego Narodzenia!!!
Norbert
Mikołaja bogatego,
śniegu bielutkiego,
choinki pachnącej
i gwiazdki błyszczącej.
Minimum stresu,
maksimum miłości
i tyle radości
ile karp ma ości!
Życzą Mateusz Wojeciechowski i Jakub Nadolny
Za oknem ciemno,
cichutko puszyste ścielą się płatki,
niech serca się z sercem podzielą,
jak wigilijnym opłatkiem.
życzą Michał i Dominik.
Inny dzień, inny miesiąc, inny rok,
Inny uśmiech, inna łza, inna zima,
Ale nigdy nie zmienisz się Ty!
Może kochany, szczęśliwy czas,
Może ciepłe wspomnienia przyniesie Ci Nowy Rok,
Może wspaniały świąteczny czas będzie z Tobą na zawsze!
kl. II, Weronika Dąbrowska i Poprawska Dominika
By czas nie zaćmił i niepamięć.
13.12.2011
By czas nie zaćmił i niepamięć.
W niedzielę 13 grudnia 1981 r. o godz. 6 rano Polskie Radio nadało wystąpienie gen. Wojciecha Jaruzelskiego, w którym informował on Polaków o ukonstytuowaniu się Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (WRON) i wprowadzeniu na mocy dekretu Rady Państwa stanu wojennego na terenie całego kraju.
Władze komunistyczne jeszcze 12 grudnia przed północą rozpoczęły zatrzymywanie działaczy opozycji i „Solidarności”. W ciągu kilku dni w 49 ośrodkach internowania umieszczono około 5 tys. osób. W ogromnej operacji policyjno-wojskowej użyto w sumie 80 tys. żołnierzy, 30 tys. milicjantów, 1750 czołgów, 1900 wozów bojowych i 9 tys. samochodów.
Przygotowania do wprowadzenia stanu wojennego trwały ponad rok i były prowadzone ze szczególną starannością. Kontrolował je m.in. naczelny dowódca wojsk Układu Warszawskiego marszałek Wiktor Kulikow oraz ludzie z jego sztabu. Na potrzeby stanu wojennego sporządzono projekty różnych aktów prawnych, wydrukowano w Związku Sowieckim 100 tys. egzemplarzy obwieszczenia o wprowadzeniu stanu wojennego, ustalono listy komisarzy wojskowych mających przejąć kontrolę nad administracją państwową i większymi zakładami pracy, a także wybrano instytucje i przedsiębiorstwa, które miały zostać zmilitaryzowane.
Od połowy października z obszarem przyszłych działań zapoznawało się ponad tysiąc Wojskowych Terenowych Grup Operacyjnych. Intensywne ćwiczenia w walkach z tłumem przechodziły oddziały ZOMO. W więzieniach przygotowano miejsca dla około 5 tys. działaczy „Solidarności” i opozycji, którzy mieli zostać internowani na podstawie list sporządzanych od początku 1981 r.
Prof. Andrzej Paczkowski w książce „Wojna polsko-jaruzelska” ocenia, że „Solidarność”, opozycja i Kościół nie były przygotowane na wprowadzenie stanu wojennego. „Od lata 1980 r. – pisał prof. Paczkowski – panował w Polsce właściwie permanentny stan niepokoju, wzmagany przez pogłębiające się trudności życia codziennego. (…) Często powtarzające się okresy mobilizacji i wzrostu poczucia zagrożenia w pewnym sensie uczyniły ludzi obojętnymi na sygnały o planowanych działaniach władz”.
W kierownictwie „Solidarności” na początku grudnia 1981 r. zdawano sobie sprawę z gwałtownego wzrostu napięcia, liczono jednak, że do konfrontacji z władzami komunistycznymi dojdzie dopiero po przyjęciu przez Sejm rządowej ustawy „O nadzwyczajnych środkach działania w interesie ochrony obywateli i państwa”.
Decyzja o wprowadzeniu stanu wojennego zaakceptowana została 5 grudnia 1981 r. przez Biuro Polityczne KC PZPR. Gen. Jaruzelski otrzymał od towarzyszy partyjnych swobodę co do wyboru konkretnej daty rozpoczęcia operacji. W nocy z 8 na 9 grudnia 1981 r. w trakcie spotkania z przebywającym w Warszawie marszałkiem Kulikowem gen. Jaruzelski poinformował go o planowanych działaniach, nie podając jednak konkretnej daty ich rozpoczęcia.
Notatka z tego spotkania, sporządzona przez gen. Wiktora Anoszkina – adiutanta marszałka Kulikowa – została w całości opublikowana przez historyka IPN prof. Antoniego Dudka w „Biuletynie IPN” nr 12 (107) z grudnia 2009 r. Wynika z niej, że gen. Jaruzelski wprost zażądał wsparcia militarnego po wprowadzeniu stanu wojennego, mówiąc: „Strajki są dla nas najlepszym wariantem. Robotnicy pozostaną na miejscu. Będzie gorzej, jeśli wyjdą z zakładów pracy i zaczną dewastować komitety partyjne, organizować demonstracje uliczne itd. Gdyby to miało ogarnąć cały kraj, to wy (ZSRR) będziecie nam musieli pomóc. Sami nie damy sobie rady”.
Marszałek Kulikow, któremu – jak podkreśla prof. Dudek – myśl o dowodzeniu operacją stłumienia kontrrewolucji w Polsce nie była z pewnością obca, odpowiedział: „Jeżeli nie starczy waszych sił, to pewnie trzeba będzie wykorzystać +Tarczę-81+” (za tym kryptonimem krył się przypuszczalnie plan operacji wojskowej Układu Warszawskiego w Polsce). Kulikow dodał: „Zapewne Wojsko Polskie samo poradzi sobie z tą garstką rewolucjonistów”. Jaruzelski zauważył wtedy, że „na przykład Katowice liczą około 4 mln mieszkańców. To taka Finlandia, a wojska – jeśli nie liczyć dywizji obrony przeciwlotniczej – nie ma. Dlatego bez pomocy nie damy rady”. „Byłoby gorzej, gdyby Polska wyszła z Układu Warszawskiego” – dodał Jaruzelski.
Kulikow podkreślał, że „najpierw należy wykorzystać własne możliwości”. Pod koniec rozmowy spytał, czy może zameldować Leonidowi Breżniewowi (sekretarzowi generalnemu KC KPZR), że „podjęliście decyzję o przystąpieniu do realizacji planu”. W odpowiedzi Jaruzelski odparł: „Tak, pod warunkiem, że udzielicie nam pomocy”. Według Dudka, notatka Anoszkina sugeruje, że Jaruzelski nie tylko wiedział, iż Rosjanie nie zamierzają interweniować, ale wcześniej domagał się od nich udzielenia pomocy wojskowej.
Historyk IPN podkreśla również, że wypowiedzi Kulikowa nie zawierały jednoznacznej obietnicy pomocy wojskowej w tłumieniu protestów społecznych w Polsce, ale też jej nie wykluczały.
Oceniając omawianą notatkę prof. Dudek napisał: „Trudno stwierdzić, jakie znaczenie będzie miała notatka z grudniowej rozmowy Jaruzelskiego z Kulikowem dla wyroku sądu rozpatrującego obecnie odpowiedzialność gen. Jaruzelskiego za wprowadzenie stanu wojennego. Dla historii najnowszej Polski dokument ten ma natomiast niezwykle istotne znaczenie, potwierdza bowiem w sposób trudny do podważenia, że Jaruzelski gotów był wezwać wojska sowieckie, byle tylko uratować rządy komunistyczne w Polsce”.
O wyznaczonym terminie wprowadzenia stanu wojennego marszałek Kulikow i przywódcy sowieccy zostali poinformowani 11 grudnia. Operacja jego wprowadzenia rozpoczęła się w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r. Jeszcze przed północą jednostki MSW, składające się z grup specjalnych, oddziałów ZOMO, jednostek antyterrorystycznych, funkcjonariuszy SB, oddziałów Jednostek Nadwiślańskich przy wsparciu wojska rozpoczęły działania.
W ramach operacji „Azalia” siły porządkowe MSW i WP zajęły obiekty Polskiego Radia i Telewizji oraz zablokowały w centrach telekomunikacyjnych połączenia krajowe i zagraniczne. Grupy milicjantów i funkcjonariuszy SB przystąpiły w ramach operacji o kryptonimie „Jodła” do internowania działaczy „Solidarności” i przywódców opozycji politycznej.
Oddziały ZOMO zajęły lokale zarządów regionalnych „Solidarności”, zatrzymując przebywające tam osoby i zabezpieczając znalezione urządzenia łącznościowe i poligraficzne. Do miast skierowano oddziały pancerne i zmechanizowane, które umieszczono przy najważniejszych węzłach komunikacyjnych, trasach wylotowych, głównych skrzyżowaniach, gmachach urzędowych i innych obiektach strategicznych. Przeprowadzono aresztowania wśród niezależnych intelektualistów, w tym także wśród organizatorów i uczestników obradującego w Warszawie Kongresu Kultury Polskiej.
Główne uderzenie nastąpiło jednak w Gdańsku, gdzie w sobotę zebrała się Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” i gdzie w związku z tym przebywało wielu działaczy i doradców związkowych. W ciągu nocy zatrzymano w Gdańsku około 30 członków Komisji Krajowej i kilku doradców. Jednym z nich był Jacek Kuroń, który wspominając okoliczności swojego zatrzymania w gdańskim „Novotelu” w nocy z 12 na 13 grudnia pisał: „Usłyszałem zgrzyt klucza. Przyszli. Jechaliśmy później suką przez nocne miasto. Na ulicach stały czołgi i wozy pancerne. Nawet mnie nie skuli. Mój wierny stróż major Leśniak zapytał: + – No i co, panie Kuroń, warto było? – Pamięta pan, majorze, jak trzy lata temu przyjechaliście wziąć mnie stąd, spod Gdańska?+ – odpowiedziałem pytaniem na pytanie. – +Przyjechaliście wtedy w cztery fiaty. A dzisiaj, widzi pan sam, ile czołgów i wojska musieliście wyprowadzić na ulice, żeby mnie wziąć+” (J.Kuroń „Gwiezdny czas”).
O godzinie pierwszej w nocy w Belwederze zebrali się członkowie Rady Państwa, teoretycznie najważniejszego urzędu PRL. Większość z nich nie wiedziała jednak, jaki był cel tego nocnego spotkania. Po półtoragodzinnych obradach członkowie Rady Państwa przyjęli przedstawiony im dekret o wprowadzeniu stanu wojennego oraz towarzyszące mu dokumenty, przeciwko głosował jedynie przewodniczący PAX – Ryszard Reiff. Wszystkie przyjęte dokumenty były antydatowane i nosiły datę 12 grudnia 1981 r.
Dekret o wprowadzeniu stanu wojennego był niezgodny z obowiązującym wówczas prawem, ponieważ Rada Państwa mogła wydawać dekrety jedynie między sesjami Sejmu. Tymczasem sesja taka trwała, a najbliższe posiedzenie izby wyznaczone było na 15 i 16 grudnia.
W specjalny sposób potraktowany został przez autorów stanu wojennego przewodniczący „Solidarności” Lech Wałęsa. Władze liczyły bowiem, że uda się im wykorzystać go politycznie. Około godziny drugiej w nocy w jego mieszkaniu pojawili się wojewoda gdański Jerzy Kołodziejski i I sekretarz gdańskiego KW PZPR Tadeusz Fiszbach, członek Biura Politycznego. Poinformowali oni Wałęsę o wprowadzeniu stanu wojennego stwierdzając, że powinien natychmiast udać się do Warszawy na rozmowy z przedstawicielami władz. Ostatecznie Wałęsa oświadczył, iż pod przymusem zgadza się jechać do Warszawy. Przewodniczący „Solidarności” odrzucił przedstawiane mu przez władze komunistyczne propozycje współpracy. Został internowany i odizolowany od innych działaczy „Solidarności”. Po pobycie w Chylicach i Otwocku umieszczono go ostatecznie w ośrodku rządowym w Arłamowie.
W sumie w pierwszych dniach stanu wojennego internowano około 5 tys. osób, które przetrzymywano w 49 ośrodkach odosobnienia na terenie całego kraju. Łącznie w czasie stanu wojennego liczba internowanych sięgnęła 10 tys., w więzieniach znalazła się znaczna część krajowych i regionalnych przywódców „Solidarności”, doradców, członków komisji zakładowych dużych fabryk, działaczy opozycji demokratycznej oraz intelektualistów związanych z „Solidarnością”.
W celach propagandowych zatrzymano także kilkadziesiąt osób z poprzedniej ekipy sprawującej władzę, m.in. Edwarda Gierka, Piotra Jaroszewicza i Edwarda Babiucha. Na podstawie dekretu o stanie wojennym zawieszono podstawowe prawa i wolności obywatelskie, wprowadzono tryb doraźny w sądach, zakazano strajków, demonstracji, milicja i wojsko mogły każdego legitymować i przeszukiwać.
Wprowadzono godzinę milicyjną od godz. 22 do godz. 6 rano, a na wyjazdy poza miejsce zamieszkania potrzebna była przepustka. Korespondencja podlegała oficjalnej cenzurze, wyłączono telefony, uniemożliwiając między innymi wzywanie pogotowia ratunkowego i straży pożarnej. Większość najważniejszych instytucji i zakładów pracy została zmilitaryzowana i była kierowana przez ponad 8 tys. komisarzy wojskowych.
Zakazano wydawania prasy, poza „Trybuną Ludu” i „Żołnierzem Wolności”. Zawieszono działalność wszystkich organizacji społecznych i kulturalnych, a także zajęcia w szkołach i na wyższych uczelniach.
Oficjalnie administratorem stanu wojennego była 21-osobowa Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego z gen. Wojciechem Jaruzelskim na czele. W praktyce była ona jednak ciałem fasadowym. Najważniejsze decyzje w okresie stanu wojennego podejmowała nieformalna grupa wojskowych oraz członków partii nazywana dyrektoriatem. W jej skład obok gen. Jaruzelskiego wchodzili: gen. Florian Siwicki (wiceminister obrony narodowej), gen. Czesław Kiszczak (minister spraw wewnętrznych), gen. MO Mirosław Milewski (sekretarz KC), Mieczysław F. Rakowski (wicepremier), Kazimierz Barcikowski (sekretarz KC) i Stefan Olszowski (sekretarz KC).
Nieliczni przywódcy „Solidarności”, którzy uniknęli zatrzymań, m.in. Zbigniew Bujak, Władysław Frasyniuk, Bogdan Borusewicz, Aleksander Hall, Tadeusz Jedynak, Bogdan Lis czy Eugeniusz Szumiejko, rozpoczęli w wyjątkowo trudnych warunkach tworzenie struktur podziemnych.
14 grudnia rozpoczęły się niezależnie od siebie strajki okupacyjne w wielu dużych zakładach przemysłowych. Strajkowały huty, w tym największa w kraju „Katowice” oraz im. Lenina, większość kopalń, porty, stocznie w Trójmieście i Szczecinie, największe fabryki, takie jak: WSK w Świdniku, Dolmel i PaFaWag we Wrocławiu, „Ursus” czy Zakłady Przemysłu Odzieżowego im. Juliana Marchlewskiego w Łodzi. Strajkowano w sumie w 199 zakładach (w 50 utworzono komitety strajkowe), na około 7 tys. istniejących wtedy w Polsce przedsiębiorstw.
W 40 zakładach doszło do brutalnych pacyfikacji strajków, przy użyciu oddziałów ZOMO i wojska, wyposażonego w ciężki sprzęt. Szczególnie dramatyczny przebieg miały strajki w kopalniach na Górnym Śląsku, gdzie górnicy stawili czynny opór. 16 grudnia 1981 r. w Kopalni Węgla Kamiennego „Wujek” w trakcie kilkugodzinnych walk milicjanci użyli broni palnej, zabijając 9 górników. 23 grudnia przy wsparciu czołgów i desantu ze śmigłowców udało się stłumić strajk w Hucie „Katowice”. Najdłużej trwały strajki w kopalniach „Ziemowit” (do 24 grudnia) i „Piast” (do 28 grudnia), w których zdecydowano się prowadzić protest pod ziemią.
W grudniu 1981 r. doszło do demonstracji ulicznych m.in. w Warszawie, Krakowie i Gdańsku. Największa z nich, w trakcie której milicjanci zastrzelili jednego z uczestników, odbyła się w Gdańsku. Wprowadzając stan wojenny władze komunistyczne nie zdecydowały się zaatakować bezpośrednio Kościoła katolickiego.
Prymas Józef Glemp od początku apelował o spokój i zażegnanie bratobójczych walk, domagając się jednocześnie uwolnienia internowanych i aresztowanych oraz powrotu do dialogu z „Solidarnością”. 13 grudnia w wygłoszonym kazaniu apelował do robotników, by nie narażali życia: „Będę wzywał o rozsądek nawet za cenę narażenia się na zniewagi i będę prosił, nawet gdybym miał boso iść i na klęczkach błagać: +Nie podejmujcie walk Polak przeciw Polakowi+”.
Przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego wystąpiły Stany Zjednoczone i inne kraje zachodnie. 23 grudnia 1981 r. prezydent USA Ronald Reagan ogłosił sankcje ekonomiczne wobec PRL, a kilka dni później podał do wiadomości, iż obejmą one także Związek Sowiecki, który jego zdaniem ponosił „poważną i bezpośrednią odpowiedzialność za represje w Polsce”. W ciągu następnych tygodni do sankcji ekonomicznych przeciwko Polsce przyłączyły się inne kraje zachodnie.
31 grudnia 1982 r. stan wojenny został zawieszony, a 22 lipca 1983 r. odwołany, przy zachowaniu części represyjnego ustawodawstwa. Dokładna liczba osób, które w wyniku wprowadzenia stanu wojennego poniosły śmierć, nie jest znana. Przedstawiane listy ofiar liczą od kilkudziesięciu do ponad stu nazwisk. Nieznana pozostaje również liczba osób, które straciły w tym okresie zdrowie na skutek prześladowań, bicia w trakcie śledztwa czy też podczas demonstracji ulicznych.
Robert Szwed
Źródło; IPN, Kurier Wieleński
Życzenia Świąteczne
„Kiedy ręce nasze będą napełnione dobrocią,
Kiedy usta nasze będą pełne życzliwego uśmiechu,
Kiedy serca nasze będą czyste, proste
i szeroko otwarte, jak betlejemska stajenka,
Kiedy życie nasze będzie uczciwe,
a chleb dzielony z biednymi…
Wtedy w domach naszych będzie
błogosławieństwo Nowonarodzonego
i stół gościnnie zastawiony dla obcego.
Wtedy Bóg rzeczywiście zamieszka między nami,
i zobaczymy Jego chwałę.”
Okres Bożego Narodzenia to szczególny czas...
przepełniony magią wyczekiwania na pierwszą gwiazdkę na niebie,
To miłość zamknięta w małym opłatku,
To zapach choinki i pieczonego ciasta,
To urok i radość prezentów pod świątecznym drzewkiem,
To łza w oku bliskich,
To czas wzajemnych życzeń...
Niech tajemnica tej Nocy Bożego Narodzenia otoczy swoim światłem, uciszy serce, umysł, da odpocznienie w poszukiwaniach, wędrówce, pielgrzymowaniu...
Niech to maleńkie Dzieciątko znajdzie w każdym sercu stały żłóbek,
niech obdarzy obfitością swoich łask:
promiennym światłem, które rozproszy wszelkie ciemności;
głęboką wiarą, która pokona wszelkie trudności;
niezłomną nadzieją, która zniweczy każde zwątpienia;
prawdziwą miłością, która zjednoczy i umocni...
Niech GWIAZDA BETLEJEMSKIEJ STAJENKI rozjaśnia każdy dzień
NOWEGO 2012 Roku radością, pokojem i ufnością...
Szczęśliwych, kojących, wartych pamięci, pełnych życia i miłości dni…
Rocznica Powstania Wielkopolskiego 1918/19
